Tükenmiþ küçük bir çocuk köþe baþýnda, Toplanmýþ sýrtlanlar, öyle gezer etrafýnda, Vurmaya çalýþýrlar baþýna, en güzel çaðýnda, Bilmez ki zehir var yüreklerinde, aþlarýnda.
Eðilmiþ bükülmüþ omuzlarý aþaðýda, Nice derde kavuþmuþ ömür baharýnda, Çýrpýnýp durur dünyanýn derin bataðýnda, Bilmez ki onlarý zehir var ekmeklerinde.
Sýkýyor gözlerini bir damla yaþ akmýyor, Öyle dalmýþ ki, buhranlara bile aldýrmýyor, Zamansýz doðuþuna bile isyaný bilmiyor, Küçüksün çocuk küçük yürek dayanmýyor.
Aldýrma, elbet biter bu çileli yürüyüþün! Gün gelirde hiç tatmadýðýn gülüþün, Kapýnda seninle oyun oynayan yüzün, Belki burada, belki de cennetin baðýnda.
Sosyal Medyada Paylaşın:
MUSTAFA KOÇYİĞİT Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.