21 GÜN KALMIŞTI....
(1)
Her saniye yükselen bir yalvarýþ,
Her geçen gün çýð gibi büyüyor içimde efkâr,
Ayyuka çýkýyor özlemlerimiz,
Bir ana, oðul kokusuna hasret günleri eklerken.
Küçük bir çocuk elinde oyuncaðýyla oynar.
Gözleri kapýda babasýný beklerken…
Rüzgâr kokunu getirsin diye camlarý açarým.
Her çalan telefonda senin sesin,
Her gece umutlarýmda ince ince nefessin
Sonra damarlarýmý zehirli zýpkýnla yararým.
Bu kaçýncý gecedir senden habersiz.
Camlarda kül olup sabahladýðým,
Ve baskýn gururumla kendi küllerimden doðduðum.
Þahitlik mertebe-sindeyim doðaya an an,
Sabahlarý nasip ederken bana yaratan.
Camlarýn buðusunda sessizce dolaþan,
Uyuþan parmaðýmý hissetmeden,
Kaçýncý sabaha ulaþýyorum siluetini çizerken…
Vee henüz baharýndayken her giden,
Uzaklardan kanar yüreðim bir daha derinden.
Babalarýn dirayetini izlerken...
Yok olur biterim ben.
“Sadece 21 gün kalmýþtý.” derken.
Her birinizin adý hüzünle sýzar dudaklarýmdan
Sonra ayný kelimede birleþir harfler.
Menekþelerin duymasýndan keyiflenerek,
Kendi kendime söyleniyorum çoðu zaman,
“Bu vatan onlara duyarken minnet
Mehmet’im Allah’a emanet.”
Bilirim en yüksek mertebedir amma
Gayrý içme Mehmet’im þerbet-i þeadet,
Yarabbim insaný insana kýrdýrmayý itiyat bilene
Ver gayri en bet zulüm ile illet
Yüreði soðusun,
Huzura ersin gayrý bu millet.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Songül A Yılmaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.