Ben beni içime büküyorum
Müteþekkir olacaðým sebeplerden
Çok uzaklaþtým
Bu sessizliðin gürültüsü çýldýrtýyor beni
Ufuklarýn hengamesi
Uçurumlarýn çýðlýðý
Kemikleri kýrýlan sabahlarýn ahý
Ve derisi yüzülen gecenin encamý
Birde ve en çokta öldükçe acýkan zaman
Beni damak tadý biliyor
Yedikçe yiyor beni
Çið çið çiðniyor
Ezim ezim eziyor
Sindiriyor ve bir dýþký gibi atýyor
Ben içime bükülüyorum
Kimse yok bana kimselik olacak
Ne bir kadýn
Ne bir oðul kýz
Ne de eli güçlü dost
Kalbi olan yok ki
Bana kavli olsun
Ýçime büküyorum dilime geleni
Kalbime dolaný
Sesime katýk olaný
Bu hayat cibilliyetini yitirmiþ
Hiç bir kalýbýna uymuyor aklým
Hiçbir safýna liyakat gösteremiyorum
Benimi büktükçe içime
Acýtan gerçeðin kanatlarý ulanýyor nefesime
Belli ki bir bedel istiyorum kendimden
Bunca yaþanmýþlýðý tartacak
Okkalý bir bedel gerek bana
Yoksa bu vicdan yanardaðý olup patlayacak
Ýçime büküyorum kendimi
Kimseden alacaðým yok
Ne akýl ne fikir ne de bir mana
Karþýlýðý yok hiçbirinin bende
Daha çok büküyorum kendimi içime
Daha çok gerçekten zehirlenip
Ölüp bitmeliyim bu gece