Daha gün aðarmamýþtý.Dipsiz ,karanlýk karanlýk,ýslak ýslak çukurlar düþüyor aklýma.Birden nefes nefese kalýyorum.Ben denizde bir yaprak gibi titriyorum.Tek bir gülüþün þimdi yanýmda olsa.Hepsi gitmiþ. Sende kendini unutturacak kadar uzaktasýn.Sesim düþüyor.Ruhum düþüyor.Ter içindeyim.
Sabah…Artýk kimsenin oturmadýðý babaocaðýnýn kapý önü.Geniþ bahçemizin yavaþ yavaþ harabeye dönen,yer yer yamalý betonu üzerindeki uyduruk kilimler,üzerinde biri diðerinin aynýsý olmayan dört minder,bir yaslama,Sait Faik Abasýyanýk “Son Kuþlar”,Erdal Erçin “Gene Leylâ”, not almak için bloknot,0,5 uçlu tükenmezkalem,neskafesi içilmiþ,izi üzerinde büyük kulplu cam bardak,olmazsa olmaz “sineklik” … Ýtinayla çýkartýlmýþ bir çift terlik.Yer betonunun hemen bitiminde sýralanmýþ iki leylak,küçük dut,çam ve devasa dut aðacýmýz.Aþaðýya doðru envây çeþit meyve aðaçlarý:zerdali,elma,ceviz, ayva,kiraz, armut…Bense,kilim üzerindeki minderlerde bir kolum baþýmýn arkasýnda,duvara yaslý,bir ayaðým karnýma çekik,diðeri uzatýlmýþ,gözlük boynumda asýlý “Son Kuþlar” 56-57.sayfalarýndan ayrýk karnýmýn üzerinde.Gözümün önünde gezinen altý tavuk ve görkemli horozu, hareketlerini,hiç durmadan saða-sola-aþaðý-yukarý giden karýnca katarlarýný,az önce sineklikle vurduðum sineði o minnacýk aðzýna alýp götürmeye çalýþan karýncadaki müthiþ gücü seyrederken diðer yandan Keskin’i Keskin yapan,bütün nemi alýp götürüp,gündüzleri bedenimi okþar gibi saran,incitmekten âdeta ürken,aðaç yapraklarýyla sýk sýk dans etmekten hoþlanan,geceleri ise fýrtýnalaþan,kýsa þort ve askýlý bluz ile bahçede oturmamýza izin vermeyen ve buz gibi esen rüzgârý öylesine seviyorum ki…Hele hele haylaz serçeler yok mu,hiç susmak nedir bilmeyen çeneleriyle bir senfoni orkestrasýný andýrýyorlar.Ýþte ben bu ilâhi atmosferde kendimden geçercesine,yüzümden eksilmeyen tebessümle okuyor,okuyor,okuyorum.Okuduðum satýrlarda,hissettiðim , seyrettiðim bu doyumsuz hâzlarda seni hep yanýmda hissediyor ve mesut oluyorum.
Þu Aðustos günü,ayaklarýmýzýn sýcaktan kavrulduðu þu Aðustos günü,
þakýr þakýr öten bu güzel serçelerde bir gün ötmeyecek,ne acý…
Ýkinci neskafemi içerken gülümsüyorum;yanaklarýma Keskin rüzgârý esiyor ve beni alýp götürüyor buralardan.
Ve siz dostlar bildiðiniz gibi ben bir kalem erbâbýyým.Yazmalýyým. Kendimce karalamalýyým bir þeyler.Ve yazabilmem için içimdeki aþkýn,yerinde duramayan düþünce hürriyetimin,çocuksu sevinçlerimin beni yalnýz býrakmamasý lâzým.
…………10 aðustos 2016 / Keskin / Dutaðacý altý yalnýzlýklarým…15:38