HAYATIN GERÇEĞİ

Kýyý boyunca yavaþ yavaþ yürürken,
Anlayamadýðým bir duyguyla ürperdim.
Birden ciðerimin yandýðýný hissettim.
Soluduðum havanýn sýcaklýðý mýydý sorumlu,
Yoksa, yüreðimden ciðerime;
Düþüncelerimin ateþi mi dökülüyordu.
Dizlerimde derin bir yorgunluk vardý,
Yine de durmuyor, ilerliyordum.
Hayatýn gerçeði bu muydu?.........
Düþüncelerimi daðýtmaya çalýþtým durdum.
Dalgalar ayaklarýma vuruyordu,
Suya baktým, su ayaklarýmý rahatlatýyordu.
Gözyaþlarým, o da beni rahatlatýyordu.
Düþündüm...acaba,
Acaba denizin suyu;
Gözlerimin suyundan daha mý tuzluydu?
Denemenin tam sýrasý....
Mmmm, yok,....deðildi....
"Gözlerimin suyu" daha tuzluydu....
Keþke her bilmecenin anahtarý,
Bu kadar kolay eriþilebilir olsaydý.
Haz ile karýþýk bir hüzünle,
Batan güneþe baktým.....
Sanki "batan", güneþ deðildi, "bendim"
Neyse ki, batýyor olsam da,
Budalayým ama, alçak deðilim..
Ben böyle düþünürken,
Arkamdan bir ses;
"Ne güzel bir yürüyüþ deðil mi?
Hiç olmazsa yarým aðýzla olsun ,
Bizi de davet edebilirdin"
Gülümseyerek cevap verdim;
“Halinize bakýlýrsa, buraya siz benden,
Çok önce gelmiþsiniz”.
Benden yaþça büyük olmalarýna raðmen,
Daha genç görünüyorlardý.
Gamsýz çocuklar gibi cývýltýlý.
Deniz sefasýný bitirmiþler evlerine dönüyorlardý.
Þüphesiz, az sonra facede resimler paylaþýlýrdý.
Onlara rastladýðým iyi oldu.
Düþüncelerimin yönü deðiþti.
Karþýdan yalnýz bir adam bana doðru yürüyordu.
Yaklaþtý, yaklaþtý,
Sen de benim gibi yalnýzsýn der gibi bakýyordu.
Ne garip, onun bakýþlarý,
Eve dönene kadar aklýmda on þiire malzeme oldu.
Asiye







Sosyal Medyada Paylaşın: