Takvim

O gün bana kendini ne diye hatýrlatsýn bulamadým.
O gün günlerin enleri.
O gün birinin mutluluðu , birinin karasý.
O gün karalarýn en karasý. , mutluluðunun en mükemmeli.
O gün…

Gün þaþýrdý kime ne hatýrlatacaðýný.
Mutluluðu mu hatýrlatsýn.
Yoksa karalýðýndan mý utansýn.
Bir güne sýðan iki ayrý hikaye.
Hikayenin biri davullu zurnalý.
Hikayenin biri feryatlý figanlý.
Gün utandý.
O utanmadý.
Açtý ellerini iki yana mutluluðunu ilan etti.
Elleri utandý.
O utanmadý.
Dili “hoþgeldiniz mutluluðumu paylaþmaya” dedi konuklarýna.
Dili kopmak istedi, dili utandý.
O utanmadý.
Gün bitti.
Utananlar utanmasýyla kaldý.
Hoþgelenen geldiði gibi gitti.
Açýlan eller indi.
Davul zurna sustu.
Gün tamamen karanlýða kavuþtu.
Iþýk aradý karanlýðýn sahibi.
Yýllarca o karanlýkta kaldý.
Yýllarca her buluþmasýný o karanlýkta yaptý.
Baðýrdý , hesap sordu , içinde kalan söylenmemiþ her lafý her gece usanmadan sordu.
Duyduðu tek þey yine kendi sesi oldu.
Sonra ne mi oldu ?
Karanlýkta boðulmadý yazarýmýz.
Ne mi yaptý ?
Affetti.
Artýk Arafta deðil.
Iþýðýna kavuþtu.
Ve haykýrdý ;
Unuttum seni ey sevgili,artýk özgürsün…

Sosyal Medyada Paylaşın: