Çýðlýk çýðlýða, Feryat figan, Yüreðim… Kara bir delik var, Gittikçe büyüyen, Büyüdükçe parçalarýmý almaya baþlayan. Ýçimde… Benliðimi deðiþtiren Ben olmaktan çýkaran… Merhametimi alan, Ýnsanlýðýmý sömüren, Zalim yapan, Hissizleþtiren… Her þeyden birer parça alarak kendini kapatmaya çalýþan… Öyle bir boþluk ki ; uçurumun kenarýna getiren. Açmýþým kollarýmý iki yana, Býraksam kendimi uçacaðým. Neler vermezdim o uçurum kenarýndan uçmak için. Belki bir gün… Omuzlarýma yük deðil de, Kanatlarým oturuverir, O zaman özgürce uçarým Aþkýn þehrine, Basarým ayaklarýmý topraðýna… Doldururum ciðerlerimi kokusuyla. Parmak uçlarým dokunuverir dokunduðun yerlere, Ýhtimal ya belki denk gelir parmaklarýmýzýn izleri bir duvar üstünde, Bir kapýnýn kolunda, Ya da bir aðacýn gövdesinde. Parmak izlerimiz… Belki bir gün…
Sosyal Medyada Paylaşın:
Elif_TPL_ Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.