Deja vu

yarým býraktýðým her þiir,
adýný koyamadýðým bir savaþýn maðlubiyetidir.
sargý bezidir bazen umutlarým,
narkozsuz neþterlenmiþ düþüncelerime.
ve her platonik umudum,
intihara müteþebbisimdir.
beslenmemiþ her sevgim.
hergün üvey bir çocuk getirir,
kimsesizler yurduma.
ben kendine yenik düþmüþ,
bir komutaným.
ordularým sayýsýz küfürle donatýlmýþ
ve küfürsüz bir hayatý seçmiþim.
bu çeliþki,
iktidarýmýn ölüm cuntacýlarýna davettir.
ve kan
her davetimde saçýlan,
yýllanmýþ bir seraptýr.
on gýyaba bir idam,
bir idama yüz can kaybedince,
cellatlýðý býrakmýþtýr kör hayallerim.
çünkü kesilen her zaman kendi parmaðýmdýr.
ve parmaðým geleceði gösteren pusulamdýr..
misallere,masallara,velhasýllara,
doymuþ bir çoçuk doðururum her sabah.
ve her sabah kapýlarý zencirli bir evin,
anahtarýný pencereden býrakýrým boþluða.
ki attýðým her anahtar,
bir çilingirin eline düþer.
ve aslýnda o kapý hiç bir zaman,
zaten kapanmamýþtýr.
o kapýyý kapalý gören gözlerimdedir.
ve kapýya koþmayan ruhumdadýr suç
bir milyon ölüm,
her gün bir ceset,
her düþte bir sala.
ve gün be gün
deja vu...

14.04.2007
Mustafa Durukan
Sosyal Medyada Paylaşın: