bütün hüzünlü þehirlerin yerlisiydim ben yalnýz süzülen bütün bulutlarýn kanadýnda yarým kalmýþ ömürlerdim muzur bir çocuk gülümsemesi edâsýnda yaþardým kederlerimi yaðmur damlalarýndan þiir örüp geceye duvaklar takardým en çok tehlikeli iklimlerde mýsra toplamak ve papatyalara annelik yapmak yakýþýrdý bana sonra ’insaným ben’ demenin cesâreti vardý tabii yangýnlarýn dokunamadýðý bir ciðerim var hala sökemedi kimse insanlýðýmý ellerimi býraktýlar sonra þefkat ve emekle beslenen ellerimi iþte ben o mehtâbýn hüznüydüm uykusu deniz, dalgýnlýðý Ýstanbul bir kadýndým yýllarýn vefasýzlýðýnda yok oldum eski bir fotoðraf gibi yýrtýlýp atýldým..
✒T.Y.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Apsara Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.