Ölümü Düşünüyorum

Kendi sýnýrlarýmý çiziyorum yaþam çemberinde
Sularýn taþmasý bile törpülüyor yüreðimi
Ve ilk defa sonsuzluða uzanýyor ellerim
Þimdi damarlarým yorgun, kangren oluyorum hayata..
Ve ben savaþ bitimindeyim ýssýz bir yerlerde o aný beklerken
Sözlerin ufalandýðý, kelimelerin tuzla buz olduðu çað’da yaþýyorum
Ben delirmekte mana ararken anlamsýz düþüncelerle baþbaþayým
Þimdi bataklýða batmak üzereyim ölümü düþünürken..
Yürekli olmak gerekiyormuþ aðýr aðýr yürürken.
Her an her saniye ölümlerin unutulduðu bir çað’da yaþýyorum
Ýþgal kelimesi hafýzalarda olduðundan beri
Ýþte o gönüller istilaya uðruyor..
Kapý gýcýrtýsýyla baþlýyor hayatým korkuyla ve endiþeyle,
O güzel zaman’da yaþamak varken lanet olasýca bir zaman’da yaþýyorum
Yazdýklarým hayal kýrýklýðý yaþatýyor bana
Ölümü düþünüyorum mesela bir baþkasýnýn acýlarýný düþlerken..
Bozmaya çalýþýyorlar o muazzam dengeyi
Geceler sanki benim için yoðun tempodalar
Ben acýlarý kalbimde sayýklarken
Yaþlanýyorum bir rüya’da ölümü düþünürken..

Osman Bulut
Sosyal Medyada Paylaşın: