Ey aþk,
Her þiirde bir baþka sen
Her sen bir baþka þiir,
Sen þiirlerin icadýsýn…
Þiirlere hürmetsiz aþkseviciler
Pertavsýz bakýyorlar yorgun hislere
Son hasatý almak için
Þakþakçý bir maskarayý oynuyorlar boyuna.
Bu susuþmalar ondan…
Sevinsin tamahkârsýzlar,
Gaipteki duygularý talan edip
Tepe tepe kullansýnlar.
Ey aþk!
Nasýl olsa, her sözcük sana muhtaç olacak.
Senin olmadýðýn yerde þiir olmayacak...
Ne bacaklarýmýn dermaný, ne nefesim,
yetmiyor seni kovalamaya
Yoruldum artýk beklemekten baþka her þeye
Zamaným ise yok dönüp de bakmak için
Duvarlarý seviþim ondan bir mahpus gibi…
Dönüþün kendi þiirinde
Tutruklu kalmasýn diye,
Ardýþýk kapýlar açtým gönlümde…
Seni ne algýlamak, ne de duyumsamak mümkün olmakta…
Goncagülün cazibesinde
Sen, dikenli bir dal gibisin…
Kendi nefsimde ya da nefesimde
Buluþtuðum ve tükettiðim her þey
/Þiir diye/
Bir çamuru yoðurmakta sessiz sedasýz..
Beynimi týrmalýyor bezginlikler
Garazkâr yorgunluklar kirletiyor duygularý.
Daha fazlasý,
her mýsra bir absürt komedi…
Ey aþk, ya da ey þiir!
Bir mola sadece, nüans farkýyla
Tanýmlayamadýkça küçülen duygularým için…