pişmanlık nöbeti

Ayýn ýþýðýný sardý bulutlar
Geceme maziden esiyor rüzgâr
Bir kuru aðaç gibi ömrümden
Savruldu anýlar ..


Kayýp yollardan, kýzgýn çöllerden
Geçip gitti hatýralar
Koþup yetiþemedim peþinden
Karanlýða karýþtý
keder yüklü kervanlar..


Bir dað lalesinden sordum seni
Haberi yoktu
Hüznümü döktüm sulara
Kalbimin güvertesinden
Sonu yoktu..

Yumdum gözlerini
karanlýða göz kýrpan mumun
Ellerimi çektim
ellerinden umudun
Kurtulup korkusundan çocukluðumun
Düþündüm,
düþsem taþ gibi,
koynuna bir kuyunun.





Sosyal Medyada Paylaşın: