kanat yaratýldý
çizgilerde kaybolmak gerekiyordu bazen
evet
bilhassa düþkün olanlar için
özgürlüðüne parmaklarýnýn
...
parmaklarýn dedim
ne kadar da narindi öyle
dokunduðu yeri alevlendirse de
ukala kýzýl ýrmaðý andýrýrdý
ukala dedimse
sadece düþ güneþinin saklandýðý zamanlarda...
nihayetler yetmez sýzýntýlarý kapatmaya
baþlangýçlar da hakeza...
evsizler vardý
bir de eþsizler
ellerinde dünya topacý tutan neþesizler...
deli saçmasý diyorlar biliyor musun
sanki ben tersini iddia ediyorum da
haþa
sadece parmaklarýn diyorum
ne kadar da güzeller...
gelinliði vardý gelinciklerin
yavrularýný eteðine toplarcasýna
tanýmsýz kalmýþlara annelik eden
oysa ben merhametinden isimlendirirdim tek tek
terk edilmiþ topraklarda kýlardým
vakitsiz bir sürü namaz...
kafasý karýþýk diyorlar hatta
cümlelerden manasýný çýkardýklarý kadarýyle
yargýya vuruyorlar
sanki ben aksini iddia ediyorum da
haþa
parmaklarýn diyorum
ne kadar da güzeller...
sýcak memleketlerden soðuk esintiler geliyor sonra
anlýyorum ki bu insanlardan yapýlmýþ buzullara çarpan
asi nehrinde piþmiþ kor kütleleri
týpýr týpýr düþüyor gözlerime
hayýr aðlamýyorum
görseniz de inanmayýn
haþa
ben aðlamam ki
aksine hep güleçtir yüzüm
hatta bazen öyle gülerim ki
parmaklarýn diyorum
ne kadar da güzel...
gökyüzünde siyah bir örtü
damlalarý tutuyor
aþaðý da hasret ile beklerken yapraklar
mavilik de çaresiz bu azaplý tabloya
ya evine ekmek götüren karýncalar
bacaklarýnda renkler tutan arýlar
tatlý renkler
siyahýný merhamete getirmeye çalýþan...
en parlak bakýþlarý seçiyor
ön sýraya oturmaktan hiç haz etmezdik küçükken
arkalar hep en samimi en güvenilir yerlerdi bizim için
parmak kaldýranlardý bazen en uyanýklar
ama seçen hep bilirdi bunu
bildiklerinden bana öðretenler
bilmediklerini öðrenmek istemeyenler
sýralara yazýlar yazýlýrdý
bazýlarýmýz resim çizerdi
genellikle sevdiði kýzýn portresi
sýrf bu yüzden yüzlerce kaðýt buruþturulup çöplere atýlýrdý uzaktan
girdiren kazanýrdý mutluluðu
belki binlerce aðacýn kesilirdi dallarý
sýrf biz aþýk olduk diye
hatta daha da küçükken
kalem açma fasýllarýmýz olurdu çöp kutusu baþýnda
ne kadar da heyecanlanýr ve mutlu olurduk
koþuþmacalar olurdu
kim nereye koþtuðunu bilmezdi
belki sadece koþmak bile mutlu ederdi
küçük onlarca insaný
ne kadar da yakýndýk tebessümlere
parmaklarýn diyordum deðil mi
çok güzellerdi biliyor musun...
çok görme bu kadar abartýlý düþkünlüðümü parmaklarýna
mesela her sabah uyanýyor gibi yapýyorum
sonra ruhumun üzerine yorganý iyice örtüp
gün ýþýðý terk edene kadar saklýyorum
siyahý çok seviyor çünkü
en deðerli vazolarý kýrýyor
sessizce ayak parmaklarým üzerinden
tonlamasý bozuk beyazlara doðru ilerliyorum
asýrlardýr böyleyim
sýrtýmý soðuk duvarlara verip
saklýyorum saklanmýþlarýmý
parmaklýklar ardýndayken ellerim
...
can-i
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.