Ben
Sevdayý kurþun gibi
Yüreðimin tam orta yerinden yedim
Yedim de büyüdü içimde bilemedim
Ne yaralar açýlmýþ baðrýmda
Yýllar geçtikçe sancýsýndan yaðmalandý her yerim
Ýç kanamalý bir kara sevdalýyým
Ne merhem oldu yaralarýma
Ne de deva oldu kan damlayan göz yaþlarýma
Ciðerlerim söküldü
Ö(z)lüyorum.
S/onsuzum .
Ve Ben Bugün.
S/onsuzluðun ne kadar uçsuz bucaksýz olduðunu anladým.
Ucu baþý olmayan koskoca bir boþluktayým.
Her gün sensizlik takviminden bir yaprak kopartýyorum.
Umutsuzca...
Yüreðim seni di(n)ler
Ve ben her gün
Saçlarýmdaki baharlar döküldükçe
Ýnciler ekiyorum yerine
Sensizlikte her gün kahýr alýyorum damarlarýma
Sensizliði enjekte etmiþler ömrüme yapacak bir þey yok
Son nefesini veremeyen komalýk bir hastayým sanki
Gel çýkar artýk þu baðrýma sapladýðýn kurþunu
Yaralarým çok derin
Nefes alamýyorum ki yoruldum...gidiyorum..
Bir iki çekimlik nefesim kaldý ..A(ð)lýyorum. . . . .
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.