Atam (I)…

Hürriyet aþýðý karakterinle,
Yürekleri saran köz oldun bize…
Bitmeyen azminle, alýn terinle,
Kurtuluþa eren iz oldun bize…

Zor yere gelmiþtik akan zamanda,
Yitmiþti yol-yordam siste dumanda.
Ýþte sen, ey Atam böyle bir anda,
Ýstikbali gören göz oldun bize…

Düþtün önümüze kutsal düþünle,
Siper oldun þerre çelik döþünle.
Ýdrakleri aþan nice iþinle,
Destanlara giren giz oldun bize…

Daðýlýp giderken Osmanlý mülkü,
Aðýr bir imtihan beklermiþ Türkü.
Þuurla seçip de Türklüðü ülkü,
Kabuðunu kýran öz oldun bize…

Âdeta sýfýrdan bir ordu düzdün,
Dostu sevindirdin düþmaný üzdün.
Tarihe benzersiz bir zafer yazdýn,
Sonsuz gurur veren haz oldun bize.

Dedin ki, “Ne mutlu Türküm diyene”
Türklüðü yurttaþlýk harcý sayana…
Yollara düþtüðün günden bu yana,
Aklý Türkçe yoran tez oldun bize…

Geri kalmýþlýðý kaderden sayýp,
Etmiþiz ne yazýk, yýllarý kayýp.
“En hakiki mürþit ilimdir” deyip,
Karanlýðý yaran biz oldun bize…

Sözle anlatamam seni ben asla,
Nur saçar bakýþýn her yeni nesle.
Sarp daðlarý aþýp, bitmez nefesle,
Aydýnlýða varan düz oldun bize…

Hasmýn asýl kastý tutup kolumdan,
Koparmaktý beni Anadolu’mdan.
Düþmez minnet-þükran sana dilimden,
Huzurda aðaran yüz oldun bize…

Veli BOSTANCI

Sosyal Medyada Paylaşın: