Korkularını defneder insan...

I.


gözüm gözüme deðmeden
sabah oldu
her zaman güneþ uyandýrýrdý beni
bu sabah ben uyandýrdým güneþi

çiy taneleri kayýp kayýp düþüyor
birer birer
tomurcuklarýndan üstünden
horoz
karga
gece kuþu uykudayken
istirahate çekildi yarasa

gecenin bilmem hangi vaktinde
ayaklarýmýn altýnda ezilen salyangoz
üzüntüme üzüntü kattý
hâlâ kulaðýmda çýnlýyor
o ses...
Salyangozun ahýný aldým
ölümüne sebep oldum istemeden...
bir süre sonra
döndüm geriye
çoktan kömür gibi siyahlaþmýþtý cesedi
ve karýncalar üþüþmüþtü baþýna
hiçbir canlýnýn artýðý kalmýyor ortada
birinin sevmediðini
bir diðeri zevkle tüketiyor
kurdun kuþun nasibi
ayrýlýyor bir kenara


insaný topraða gömüyor insan
býraksalar onu parçalayýp yutacaklar
kendi kaderini görmemek için
insaný topraða gömüyor insan...


II.


elli bir yaþýndayým
ak pak
saçýmdan sakalýmdan utanýyorum
günah iþlerken.

tahta tabut
taþ,toprak
ölen yiten
umurumda deðildi henüz ölümü görmemiþken
hiç olmadýðý kadar korkuyorum ölümden

cahilken cahil cesaretim vardý
hem de çok
militanca düþünür
militanca üstüne yürürdüm korkularýmýn
gök gürlemesi
ayaklarýmý yerden kesen rüzgar
aldýrmadan içine içine yürüdüðüm karanlýk
hiç bir þey çaðrýþtýrmýyordu bir zamanlar
hele hele gölgesinden korkan insanlar
korkularý gözlerinden okunan kuru kalabalýk


insaný topraða gömüyor insan
korkularýyla birlikte
üstünde bir yýðýn toprak
korkularýný yenmek için
insaný topraða gömüyor insan


Arap Kurt
Sosyal Medyada Paylaşın: