Gel sevgili, gel... Gel ki gönül tutuþmasýn hâr ile. Gel ki gül kýrýlmasýn, Bülbül darýlmasýn, Gök aðlamasýn, Arz çatlamasýn.... Gel ki; Can,aðyara bel baðlamasýn... Minnet eylemesin hiç bir gece sabaha. Gel ki, Boyun bükmesin... Bir sevabým günaha. Yummasýn hiç bir bahar gözünü, Ve de kapatmasýn dolunay o aydýnlýk yüzünü. Þiþeler kudurmasýn... Kadehler çatlamasýn... Sen gel ki; Fýrsat bilip þeytanlar, Gönlü yaðmalamasýn. Dövmesin hiç bir günah imanýn kalesini... Söndürmesin bir tufan sevdanýn þulesini... Umutlar azalmýsýn. Yeisler çoðalmasýn. Gel ki... Hasret çölünde sevdalar boðulmasýn... ... Gel sevgili, gel... Yüreðimi sererek umudun topraðýna, Dört elle sarýlmýþým hasretin dallarýna, Aminler harap olmuþ,avuçlar yorgun, Sensizken hep bir tufan, sen varken liman, durgun...
Sosyal Medyada Paylaşın:
Murat Karakan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.