Olamazdýn zaten sen, ne dost, nede arkadaþ
Çünkü sen hainlerin, yelkenine yel oldun.
Gönül gönüle verip, olacakken bir sýrdaþ
Türlü maskeler takýp, hançerleyen dil oldun.
Bazen kabustan kalkar, uykulardan uyanan
Sanmýþtým ki ben seni, cana meftun bir canan
Memleket sevdasýyla, bir ben kaldým hep yanan
Ama sen günden güne, sönüp biten kül oldun.
Bazen sinsi sakinsin, bazen aktif ve atak
Belki þimdi rahatsýn, kuþ tüyündendir yatak
Unutma sakýn bir gün, senide yutar batak
Çamurlara bulanýp, boz bulanýk sel oldun.
Yaydan çýkan ok gibi, dosdoðru gidecekken
Sevgi ve sadakatle, fikirler güdecekken
Sana elin verene, teþekkür edecekken
Kadir kýymet bilmeyen, riyakâr bir kul oldun.
Ahmet MORAN
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.