Yalnızlığın Gözlerinden Öpmek

Büyüdüm!
Ben de sen kadar oldum ey koca yalnýzlýk
Gözlerini aç da bak biraz,umudum ne kadar kýrýk
Yorgun omzumdaki yük ne kadar büyük
Sessizlik ne kadar derin...

Bak! Mevsimler en eski kýyafetlerini giydi
Yaz kendinden vazgeçti,sonbaharý seçti
Her þey yalnýzlaþtý, her þey donuklaþtý
Ýyilik ve güzellik tarihe karýþtý
Savaþmaktan utanan daðlar baþýný eðdi!..

Hayra alamet deðil bu gidiþler biliyorum
Ve aklýma geldikçe büyümek, korkuyorum
Daha fazla büyümekten, büyüdükçe yoksullaþmaktan
Yoksullaþtýkça, yalnýzlaþmaktan ürküyorum...

Biliyorum, kalabalýðýn da bir hükmü kalmadý artýk
Bu yalnýzlýk þehrinde büyümek yýldýzsýz bir gece
Boþlukta sallanan bir salýncak sanki hayat
Belirsizlik diz boyu,bir ileri bir geri mehter marþý...
Her þey büyümenin eseri, büyümek de yalnýzlýðýn ser’i!..

Bir kibrit kutusuna sýkýþtýrýlmýþ hayattan medet ummak
Kendini yakmaktan aciz bir barut fýçýsýndan ateþ istemek
Ýnadýna korlaþmak, inadýna kýzarmak
Týrnaklarý avuçlarýna geçirilmiþ yalnýzlýkla savaþmak
Ve bilinmedik bir elle ruha dokunuyormuþ gibi yapmak
Ve battýðý yerden güneþi çýkaracakmýþ gibi çabalamak
Yalnýzlýðý, sessizliði ve ölümü erteleyecekmiþ gibi
Ýnadýna korlaþmak, inadýna kýzarmak
Ve orada, barýþý unutup savaþý kucaklamak
Ve yalnýzlýðýn gözlerinden öpmek!...

Rukiye Çelik
5 Haziran 2016

Sosyal Medyada Paylaşın: