kaþifliðine mahir bir adam
bütün kozlarýný gösterdi elinin
ekmek su ve tuz hatýrýna konuþtu
bir gün dünya soðuyacak
sizi üþüten yalnýzlýklarýnýz birikecek
kalbinizin atmosferinde
her zerreciðiniz donacak
kimsenin kimseyi sevmediði o an
kiþi kendini de sevesi olmayacak
uzaklaþtýðýnýz her iyilik
yokluðuyla ýsýracak can alýcý yerlerinizi
makbul bir haliniz kalmayacak gözünüzde
kaþifliðine mahir adam
elini açtý
avuçlarýnýn son sýcaklýðýný
çocuðunu çöpe atan bir annenin kalbine deðdi
iþte dedi iþte
iklimi bozan sebep
sonra iþaret parmaðýyla iþaret etti
gittikçe hayattan uzaklaþan güneþi gösterdi
ve eriyen buzullarý
dedi ki sonra da bunlardýr sebep
kaþif adam yürüdü
karanlýðýn içinden sýyrýlýr gibi atýyordu adýmlarýný
çarelendirsin diye sustu insanlýk
nefesini tuttu
biran ýsýndý sandý içini
bir saygýnlýk buldu etinde
sadaðýndan bir ok çekip çýkardý adam
gönül yayýyla gerdi gerebildiði kadar aklýný
konuþtu önce
mutlu olmak için ey insanlýk
mutlu edin kardeþinizi
sonra söz kalbine çýktý
teþekkürünüzü unutmayýn
unutmayýn sabrýnýzý
insanlýk delirmiþ olmalý kanaatiyle
nasýl ama diye sordu
mutlu olmak her þeyin daha çok benim olmasý deðil mi ki
neden baþkasýna pay edeyim
neden kendimi sevmek dururken
sevici kelimelerimi yokluðu muhtemel denizlere göndereyim
kaþif adam gözlerini açtý ve
açýn gözleriniz ve görün dedi acýkmýþlýðýnýzý
acýkan yerlerinizi görün dedi
doymak bilmez sandýðýnýz karnýnýzý
taþýmaktan aciz kaldýðýnýz malýnýzý mülkünüzü görün
gözünü toprak doyurmadan doyun artýk dedi
ellerinizi bakir kalpleriniz üzerine koyun
buz gibi olmuþ sesinizi sökün ilkin
ve var edenini hükmünce sevin kardeþinizi dedi
kimi insanlar kýllý olduðunu fark etti ellerinin
kimileri bir toynak zannetti onu
kimileri kalplerini yok sandý bulamadý
kimileri onu uyluklarýnda aradý
adam sabýr dedi
ne çok yoksulu olmuþsunuz insanlýðýnýzýn
insan olmak için insan olan yanlarýnýzý diriltin dedi
arkasýný döndü ve gitti tekrar gelmek için
bir fýrsat daha bahþedilmiþti
nefes almasý için hayata