Güneþ yine bütün kýzýllýðýný ve turuncularýný ardýsýra toplamýþ giderken, üzeri yýldýzlarla süslü karanlýk perdeyi sürüklüyor aðýr aðýr üstümüze. Deniz koyu yeþil rengine kavuþmuþ usul usul dalgakýraný okþuyor, Martýlar gündüzden kalan ekmek kýrýklarýný topluyor sahilden. Gökyüzü bir açýk mavi, bir koyu mavi. Yaðmur bulutlarý gökyüzünü parçalayarak dolaþýyor, rüzgar, bulutlarý bir o yana bir bu yana sürüklüyor.bu kumsalda birsürü hatýra yatýyor kolkolayýz þimdi hatýralarla, kýyýya yanaþan balýkçý teknelerini izliyorum, martýlar yine çýðlýk çýðlýk etrafýmda elimde de birþey yok ki yanan sigaramdan baþka onlara atsam, bilirmisiniz martýlarýn ekmeði yiyiþi muhteþem; öyle kuru kuru yemiyorlar denizde ýslatýp öyle yiyorlar. ahh martýlar muhteþem.... Ve ben hep ayný, yalnýzým bu kumsalda boðazýmda her heveste kocaman düðümlerle yine yalnýzým. yine kursaðýmda kalanlarla yalnýzým.. Sosyal Medyada Paylaşın:
MESUT KAHRAMAN Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.