Kýrýlmýþ dal gibi, aðaçta sallanýrken Tuttular kolumdan, attýlar bir çöplüðe Ezildikçe ezildim, gelemedim kendime Rezil oldum rezil, ömrümü bitirirken.
Çileli ömrümün, dayanýlmaz sonunda Kendimle yaþadým, bir boþluðun içinde Halden anlamayan, çevremdeki millete Rezil oldum rezil, hayatýn hazanýnda.
Gülücükler açan, sevdalý günlerimde Hayatým karardý, koparýldým özümden Ömrümün sonunda güleceðim derken Rezil oldum rezil, kendini bilmezlere.
Ýkinci bir bahar, gelir diye beklerken Yerine dert geldi, zehir etti ömrümü Derdimle birlikte yaþýyorken her günü Rezil oldum rezil, halime üzülmekten.
Sefamla cefamla geçirdim’ de günümü Ömrümü tükettim, yýllarýn koynunda Sona yaklaþtýðým, ömrümün son anýnda Rezil oldum rezil, tüketirken ömrümü.
Kul Yüksel küserken, zamanýn akýþýna Koy vermiþ kendini, yaðan yaðmura sele Gezip dolaþýrken kýzar’ da doðduðu güne Rezil oldum derdir, ellere komþusuna.
26 May. 16 Ahmet Yüksel Þanlý er
Sosyal Medyada Paylaşın:
a.yüksel şanlıer Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.