kendim yapardým oyuncaklarýmý,
düþlerimi gizlerdim babamdan
kavak aðacýndan tekerlekleri
ýslýðýmdan kornasý olurdu,
usulca sürerdim çatlak topraklarda
ne çok devrilirdi
senden yoksun arabam.
ne petrol tanýdým
ne asfalt,
terimle doldururdum çukurlarý
avuçlarýmda toprak
aðzýmda su;
kalbimde seni taþýrdým
incinmesin diye bileklerin
yollarýný týrnaklarýmla kazýrdým.
görmesem de rüyamda
barajlar kurardým
çamur barikatlarý delip
özgür kalýnca sular
boðulurdu içimde çýðlýklar.
korku nedir bilmezdim,
yine de ürpertirdi yabancý bir ses;
kara gözlükleri vardý onlarýn
içlerini göremezdim.
gördüðüm
babamýn uykusuz gözleri,
onlarýn ellerinde sevgili eli
babamýn ellerinde at dizginleri,
benim de söðüt dalýndan küheylaným vardý
kýþýn bahara sürdüðüm
yazýnsa yolum yýldýzlardý.
en güzel oyuncaðýmla buluþurdum altýnda güneþin,
vura vura çevirirdim
kollarým yorgun
bacaklarým aðrýlý
tükenirdi nefesim,
yine de uçardým
beni uzaklara götürürdü o paslý halka.
ve yuvarlak olduðunu
öðrettiðinde
öðretmenim
ondan da umudumu kestim
çemberimi taþlarla ezdim
ben bu dünyayý düzgün bilirdim.
boþu boþuna koþmuþum o halkanýn peþinden
içim hala sýzlar
sýzladýkça içim
babam kýzar
aðlarým
oysa ben
aðlarken bile koþardým
yetiþir imdadýma anam;
çatlaklarýma tereyaðý çalardý
yaralarýmdan çok sýzlardý yüreði
elleri nereme deðse
dinerdi acým,
en derin izler bile nazlanmazdý
silinir
iyileþirdi
can verirdi canýndan caným anam.
ne dam gördüm
ne yetim hane,
evim engin ovalar
yataðým topraktý,
saçlarýmý her kestirdiðimde
umutlarým uzardý.
bakmayýn öyle kesmeyim
býçak gibi,
ürkütmeyin yine;
kötülüðü kötülere çoktan attým,
yýlana bile kendi suyumu veririm
kararýp düþmüþ omuzlarýma
yele gibi saçlarým.
kükreyemem.
büyüyemem
çocuðum iþte...
ben