YAZILMAYAN SON FERMAN...

Senetsiz hükümleriydi yýlgýn göðün telaþýna
Yenik düþen isyaný beþerin.
Nifak koþan kartal bakýþlarýydý
Hükümranlýðýnda sevdaya tüy dikmiþ sefilin.
Karaçalýydý hüzün,
Belki de emsalsizdi temsil ettiði yüreðin.

Ve kardelenler açtý Þubat’ýn kýraðý çalan
Soðuðuna aldýrmadan.
Ellerim kanadý;
Siluetlerde nazenin bir incinmiþlik…
Karaydý beyazýn saflýðýna düþman,
Yetimdi her çaldýðýn cümlede
Yüreðe saldýðýn isyan.

Kýrdý, kýraðýndý;
Buzdu ve kýrsalý ömrün en derin hezeyan.
Çatýk kaþlý neferleri bir bir dizildi sýraya,
Sükûtu yâd etti kanatsýz melekler.
Hicraný ektim gün bitimi sakilce
Göremedim nicesini, bilemedim de;
Ne çoktu oysa tüyü bitmemiþ yetim.

Ýndinde yüreðin pür-telaþ bir menkýbe;
Hani adýný gizlediðin her satýrda bilediðin yüreði
Ve gök gözlü o nazenin kadýn
Ellerim ellerinde,
Kaybolmak bilmeyen, solacakmýþçasýna gün,
Solumda biten en derin sýzý.
Saðdýcým hangi i mgeyse boynu bükük,
Sona erecek sandým ansýzýn yazdýðým her satýr.

Gündü ölgün,
Bendim yorgun
Ve debdebeli hayatlar hüküm sürdü günbegün.
Kovuþturduðum her sancýya bürünen yüzüm
Soldukça soldu çýkmadan sabahýn döngüsü.
Yoksa sabaha çýkmayan bir ümit miydi de soldu
Nail olamadýðým her ne ise
Benliðin sarkacýndaki özlemi?

Gün seyreldi madem
Ve güneþi hor gördü kara gece,
Silik bir rota mýydý da iz sürdüðüm,
Bilinmedik bir istikamette ýslýðýný çaldý
Yazýlmayan son ferman?

Devinen muafiyeti yüreðin,
Serzeniþi bitimsiz ve rükû eden her gölgede
Yine de yeniden, diyebilmenin azametiyle…

Sosyal Medyada Paylaşın: