Gidenlerin ardından

I

Ýnsanlýk bir daha gömüldü yerin altýna
Hem de yüzlerce metre…
Ölüm karanlýðý çöktü o gece
Acýnýn rengi siyah… simsiyahtý
Her geçen zaman
Alýp götürdü umutlarý
Ve her evden bir ýþýk söndü
Bir daha yanmamak üzere
Bedenlerinde tutuþan alevler
Aydýnlattý kömürü karanlýkta
Umutlar bir çýðlýk olup yayýldý
Gömüldü kömür karasýna sessizce

II

Avuçlar kan ter içindeyken
yüreklerden döküldü salkým salkým acýlar
Çýkarýlýrken yer altýndan ince bedenler
Çýðlýklar bir ýslýk oldu çatlayan dudaklarda
Göçüklerin altýnda kaldý çocuklarýn düþleri
alevler sardý ufak bedenleri
Avuçlarýnda biriktirdiði acýlarýný
Ýçtiler gecenin sessizliðinde
Artýk hiçbir kömür ýsýtamazdý
Onlarýn küçük yüreklerini
Çünkü ölen onun babasýydý
Umuduydu, ekmeðiydi, geleceðiydi

III

Vurulan her kazma
Özgür bir gelecek içindi
Namus, onur, ekmek içindi
Çocuðunun umuduna umut içindi
Ve ölüme bir adým yaklaþmak içindi

Artýk söyledikleri umut türküleri
Acý bir çýðlýða dönüþmüþtü yer altýnda
Sehpada bekleyen idam mahkûmu gibi
Tekmelediler sandalyeyi zifiri karanlýkta
Bindiler rüzgârýn kanatlarýna
Yol aldýlar sonsuzluða
Geride acýlý izler býrakarak
( Soma Anýsýna)
15.05.2014

Sosyal Medyada Paylaşın: