SEVEMEDİM...

Gülmeyi unutan tehdit gömülü isyanýný
O zaaf yüklü kýrlangýcýn kanadý:
Tünediði hangi dal ise
Seyrek lügatimin son hecesi.
Esrikli bir gölgede ve hükümlü bir aþka meyleden
Kekremsi bir yalnýzlýk belli ki;
Zaafý ve tecellisi sevdanýn,
Bir düþ’ün kanatlarýna serpiþtirdiðim
Ve isyaný yüreðin ki demli bir sezgide
Unutulduðumdan beri.

Ben sevemedim ne karayý ne de geceyi:
Kara gözlerinden dökülen yaþa da meyletmedim,
Aðlasa da elasý gözlerinden yansýyan.
Hem tecelli etmedi mi zaman yine,
Titrinde üç beþ i mgenin
Belki de soluklandýðým þu basiretsiz tümcede?

Ve tefekkürüne yüreðin cebelleþirken can pazarýnda,
En nazenin seyrine sahip çýkmadý mý evren?
Laf mý benimki de,
Yine de belli mi olur;
Nöbete durduðum her gece, vedalaþýrým hazanla
Ve tehir ederim hüznü.
Hem de en acýklý iç dökümünden paye çýkarýrým
Ve teyellerim sol yakama,
Kuruttuðum o soluk pembe karanfili.

Mimlediðim bir sanrý hayli sancý yüklü,
Gölgelendiðim en aykýrý duvar dibi
Soluklandýðým her molada,
Yakalandýðým aðlama nöbetlerinde
Vuku bulan o dipsiz boþlukta.
Teferruat yüklü belli ki sarkaç,
Devindiði hangi hutbe ise
Yüreðin iz bildiði.

Yankýsýný ve yangýsýný;
Sezginlerde iç geçiren onca güfteyi
Hatta yaftalandýðým o metruk heceyi
Kar bildim bileli,
Boy verdi üzünçlerim,
Islak bir mecrada, sürdüðüm boþ tarlalarda
Ve sürgün düþtüðüm o mecazi aþkta.




Sosyal Medyada Paylaşın: