Anne, Rüyama Neden Girmiyorsun?

Anne, Rüyama Neden Girmiyorsun?

Kaç yýl oldu aramýzdan ayrýlalý,
Bir gün olsun rüyama girmedin!
Yüzünü unuttum biliyor musun?
O, al al olmuþ yanaklarýný,
Yorulunca belini tutmaný,
“oðlum çok yoruldum” demeni,
Çocuklarýn için saçýný süpürge etmeni,
O koskoca baðýn, bahçenin içinde,
Tek baþýna, yýlmadan çalýþmaný…
Özledim!
Anne, anneciðim,
Bana kýzgýn mýsýn?
Neden özletiyorsun?
Biliyor musun,
Mezarýna geldiðimde;
Anne kokusu hissediyorum,
Ne güzel þey, anne kokmak,
Ne tatlý his; anne olmak!
Anne, anneciðim!
Yarýn anneler günü;
Bana ne; anneler gününden,
Babalar gününden.
Annemin günü bir güne sýðmaz ki,
Babalara sevgi bir anlýk olmaz ki!
Anne!
Sahi, babam da rüyama girmiyor!
O da mý kýzgýn bana?
Ama ben ne yaptým anne?
Sen de, babam da rüyama gelmiyor;
Ben size hiç karþý gelmedim,
Bir gün olsun “öf” bile demedim.
Sizin aðlamanýza dayanamazdým,
Emrinizden dýþarý çýkmazdým.
Ne olur anne;
Benim, çocuklarýmýn rüyasýna gir;
“ben sizin babaannenizim, sizi çok özledim”
Deyiver anne.
Onlar, babaannelerini çok merak ediyor,
Durmadan; “ah babaannemiz olsaydý” diyor.
Anne!
Sevmiyorum; anneler gününü,
Neden seveyim?
Yanýmda sen yoksun, babam da yok…
Sizin olmadýðýnýz gün yere batsýn!

Kazým Öztürk 06 Mayýs 2016

Sosyal Medyada Paylaşın: