İş işten geçmişti bir kere

Düþünüyordum.
Uyku tutmamýþtý, gözlerim.
Gece saat dört olmuþ, balkonda þehre karþý oturuyordum.
Ve!
Karþýmdaki þehir sessizdi, sokaklar sessizdi.
Ýçim kan aðlýyordu, sessiz gecenin þafaðýný beklerken.

Üzgündüm.
Daðýtmak istiyordum; kafamda birikenleri.
Þehrin kalabalýðýna, gürültüsüne vermek istiyordum.
Acýmý, derdimi.
Bir onlar daðlayabilirdi, yüreðimdeki yaramý.
Bu yüzden!
Hep, sabah olsun istedim bekledim.

Kendime, kýzýyordum.
Ellerimi yumruk yapmýþ sýmsýký sýkýyordum, ah çekerken.
Oysa faydasý yoktu, piþmanlýðýn.
Can, sýkmanýn.
Geçmiþi, kafama takmýþ, kurcalayýp durmanýn.

Ýçim, kan aðlýyordu.
Yüreðim bölük, bölük bölünmekteydi.
Þehrin karanlýklarý üstüme, üstüme geliyordu tüm gizemli haliyle.
Þafak, bir an evvel söksün diye beklerken.
Bir türlü geçmek bilmiyordu zaman.

Ýþte, böyle bir geceydi.
Ýçimi, yakan.
Beni, kara, kara, þafak sökünceye kadar düþündüren gece.
Küstüm.
Küstüm amma, küsmenin faydasý yoktu’ ki kadere.
Olan olmuþtu!
Ýþ iþten, geçmiþti bir kere.

02 Mayýs 16
Ahmet Yüksel Þanlý er




Sosyal Medyada Paylaşın: