EN BÜYÜK GERÇEK

Bir ilkindi vakti düþündüm,
Aþk kovalamaktan öteye gidemeyen…
Asýrlýk koca bir çýnarýn
dallarýydým sanki ben...
Sana hasretliðim ise;
savaþ meydanlarýnda,
Mýzrak yemiþ topal bir attý,
gitmekten daha çok beklemekti,
Beklerken tökezlemekti…
dokunmaktan daha çok düþünmek.
yada adýna redifli þiirler yazmaktý…
“Yar sen bana tomurcuk bir gül gibisin,
Dalýnda þakýyan bulbul gibisin
Hurimisin melekmisin sen nesin
Dosta sýr vermeyen bir dil gibisin,”
Diyerek baþardým da sanýrým…
Bu savaþýn en muzaffer komutanýyým
Artýk hayalinle bile seninleyken,
akýyor içimden,çaðlayanlar gibi bir þeyler,
tutku mu desem… coþku mu desem...
bir þeyler dönüveriyor içimde,gün batýmý gibi-
korku mu desem, hüzün mü desem.
Yine de ben seni ;ilkindiye doðru sevebilirim,
Neden diye sorma sakýn, çok basit…
Dün nasýl bittiyse, bu gün de öyle bitecek,
Lakin ilkindi zamanlarý hiç bitmeyecek!
Ne seni unutturacak kadar zaman geçecek
Ne o zaman seni unutturmaya yetecek
Anlamsýz kalacak detaylara inmek tek tek.
Seni çok seviyorum, iþte o en büyük gerçek...

Müþteba Güneþ

Sosyal Medyada Paylaşın: