Kalan hiçkimse yok daðýldý kalabalýklar az evvel Þimdi kendi yurdumda olan kalbimde kaldým kilitli Suskunluða alýþkýn deðilken dilim sükut etti Tutundum Rabbe belirginsizliklere karþý açtým tevekkül yelkenimi
Ýlerliyorum, korkularýmý tevekkülle aþtým Senelerce meselelerin arkadýndan baktým Meðer dünya muhabbete küskünmüþ Fânî olan bekâ olaný anlamazmýþ anladým
Anladým ki boþa aðlamýþým yanmýþým Aðýtlar konaðýnda kendimi aðýtlarla aðýrlamýþým! Þimdi farkettim susamýþým Tevekkülden bîhaber ruhumu aç býrakmýþým
Daðlanýr yüreðim! Parça parça kesilsende yakýlsanda asla! Ama asla vazgeçme, tutun tevekküle Kendini verme eline þeytanýn, teslim etme!
Asil bir duruþtur tevekkül selam ona tutunana Zira eðmemiþtir kimseye baþýný O’dan baþkasýna! Bak her þey kayýyor avuçlarýnýn arasýndan Anla ki yok küllü þey’in Kadîr O’ndan baþkasýndan Sosyal Medyada Paylaşın:
Zeynep Zuhal Kılınç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.