KAYBOLMUŞLUK SENFONİSİ

Ülkem gibi olur bazen içim Sevgili
Doðumla batým birbirine karýþýr
Kardeþ kardeþi vurmakta adeta yarýþýr
Ýnþa ettiðim her bir odam
Sanki bir anda enkazlaþýr
Bilir misin insanýn içindeki kelebeklerin ölmesini
Hâlbuki bir gündür kelebeklerin ömürleri
Ama insan yüreðinde sonsuz hayat verir onlara
Sonra tek tek þahit olur solan hayatlarýna
Kelebeklerim bile ölüyorsa
Canýmdan can eksiliyorsa
Soluðum uçurumlara gark oluyorsa
Nedendir ki tüm bu çaba
Nedendir tüm o lanet kavga...

Feraset dolu eller yok artýk eteklerimde Sevgili
Her kafeste bin bir duam
Her zindanda yitik rüyam
Ben mi yolumu kaybettim
Yollar mý beni yitirdi bilmiyorum
Düþlerim mi bana uzaktý
Masumiyet mi yüreðime ýraktý çözemiyorum
Büyüdükçe küçültüldü sanki benliðim
Ayaklarým yerden kesildikçe ümitle
Kanlý eller yakaladý bileklerimi
Savurdu beni çýkýlmaz oyunlara
Beyazlarýmýn ýrzýna geçip
Boðdu katran karasý siyahlara

Tükeniþ senfonisidir gönlümde ah’lanan Sevgili
Yaþamla ölüm arasý gidip gelen
Ensemde bitip nefesime kesen
Çaresiz bir yakarýþtýr bende olan
Çýðlýklar kazýnmýþtýr her bir hücreme
Hücrelerimden bihaber kalabalýklarý deþercesine
Ýzbe köþelerin baþýný tutarken çocukluðum
Viranelere savrulur varlýðým, yokluðum

Duyuyorsan eðer ah’larýmý
Hissediyorsan feryat figanlarýmý
Görüyorsan çaresiz çýrpýnýþlarýmý
Tut ellerimden o vakit Sevgili
Tut ki dirileyim bir kez daha
Tut ki sarýlayým çalýnan hayatlara
Döneyim yönümü hem doðuya hem batýya
Tavaf edeyim insaný insanlýðýmla…

TÜLAY YILDIRIM EDE




Sosyal Medyada Paylaşın: