BAK EVLAT
Þu karþýdan gelen insanlara bak.
Ayný þekliz deðil mi.?
Ýnsan yani, en azýndan öyle görünüyorlar.
Senin yaþlarýnda, ben de öyle bilirdim.
Ýnsan, daha ne olsun ki?
Konuþup anlaþýrýz.!!
Öyle olmadýðýný anlamam uzun sürdü Evlat.
Her biri ayrý dünya
Her biri farklýymýþ.
Ve tecrübede buymuþ meðer,
Yedikçe kazýklarý anlýyorsun,
Her þekil insan deðilmiþ.
Yaþadýkça evlat, yaþadýkça..
Seviyorsun karþý cinsten birini,
Terk ediyor bir gün sebepsizce, acýyorsun.
Seviyorsun kendi cinsinden birini,
Arkadaþça.
Küçücük bir menfaate satýyor seni, acýyorsun.
Yok dediðinde bir akrabana,
Ya da bir arkadaþýna,
Küsüyor sana, üzülüyor, acýyorsun.
Bir insan çýkýyor karþýna,
Havadan sudan konuþuyorsun sözüm ona,
Anlaþman mümkün deðil anlýyorsun, acýyorsun…
Ýnsanlarý sev ama Evlat,
Sakýn bel baðlama.
Bir taþý sever gibi sev,
Ya da, gökyüzünde ki Ay’ý sever gibi.
Ne kýrýlýrsýn o zaman, ne de acýrsýn.
Sadece birileri,
Soðuk bir insan der, desin aldýrma.
En azýndan acýmazsýn…
Ýþte mutlu olmak bu evlat ama sahte olarak.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.