Hiç Olmak

Bazen ‘hiç’ olmayý bile beceremez insan.
Alabildiðine kapatýr kapýlarýný her þeye.
Alabildiðine susar herkese.
Amaçlarýndan, isteklerinden,
Hayallerinden vazgeçer sessizce.
En sevdiði þeyleri yapmak istemezken,
Kilitlenir kalbinin kapýlarý isteksizce.
Sevdiði þarkýlar bile anlamsýzdýr dilinde
Dönüp gitmek özüne,
Kaçmak ister kendine
Görmezden gelir tepkisizce.
Yüreðinde kalan kýrýklar acýtýr tenini ince ince
Günün getirdiðini yaþar bilinçsizce
Sessiz, sedasýz
Allah ne verdi ise.

Sabahlar olur gün aydýnlanýr,
Akþamlar olur hava kararýr.
Günler birbirini kovalar ömründe,
Soluksuz kalýr her nefeste.
Etrafýnda kim var kim yoksa
‘Silkelen’ der ‘var gücünle’
Duvarlar örer kendine
Her þeye ve herkese.
Günler geçer bir þekilde.
Günün birinde,
Tam da solluðu kesildiðinde.
Hepsi geçti, bitti dediðinde,
Derin bir nefes alýr bütün gücüyle.
Yanar ciðerleri, kalbi tutuþur ateþlerde.
‘Ben’ der!
‘Ne yapýyorum kendime’.
Sahi ne yapýyoruz biz böyle...

Ayþe Manav

Sosyal Medyada Paylaşın: