HİÇLİĞE KURMUŞKEN ZAMANI...

Tümden gelen bir yolculuðun hibeli vazgeçiþi,
Kýyama durduðum gök kubbede,
Yâd ettiðim bir serzeniþ belki de
Hiçliðimin tezahüründe, o engel yüklü
Bedelli meylediþ ki rükû eden bir gölge kadar da
Çaresizliðe namzedim yokluðun coðrafyasýnda
Ve demlenirken usulca, hakkaniyet yüklü bir kalbe.

Dokunmaksa gönülsüz tümcelerimde
Anlýk bir hezeyana delalet
Ölümün mabedinde daldýðým uykunun
Verdiðim hangi molasý ise,
Uzaðýnda durduðum bir rakýma esir düþen
Kýrýk haznemde dolu boydan boya;
Sessiz cümleler kadar tevafuk bildiðim,
Yol yordam bilmeden düþmüþsem eðer
Telaþesine yüreðin çeperinde gizil bir hazine.

En münafýk gölge kadar kýymete binmiþse aþk,
Devrik bir yetide uðrarken yerli yersiz
Enginliðin coðrafyasýnda kesilen onca ahkâmdan
Arda kalan kýrýk bir nizam belli ki,
Hiçliðin, sipere konuþlanan
Varlýksýz sureti ki indinde tek rahmet
Yürekten sýzan anbean.

Duraðanlýðýnda ömrün aksayan tek yaným iþte;
Ellerimde tek bir günce,
Çocuk sevinçlerimi kaydetmiþken
Pür neþe olsam da uzaðýnda dünden hariç
Tek münafýk gölge
Þu sefil benliðim:
Hiçliðe kurmuþken zamaný,
Tek dokunuþla infilak etmezden önce.

Sosyal Medyada Paylaşın: