Yağmur Kokulu Toprağım

Þimdi,bitti.
Sustu ömür.
Varlýðýndan kalan her þey yoksun.

Sanki dünya çýplak.
Annem

Hüzün düþtü hazanýn baðrýna
Bir yaprak daha koptu dalýndan.
Saçlarýna beyaz papatyalar býrakarak gitti
Ölüm soluklu zaman.

Yaþam mezbahasýnda kasabýn elleri bize de deðdi
ANNEM

Aðrýlarým sargýsýz þimdi,
Kýyýlarým yaralý.
Baharýn düþtüðü mevsimlerde
Sensizlik prangalý ruhuma.

Topraðýnda bir diriliþ taþýyor
martý çýðlýklarýna karýþan suskunluðum.
Solmuþ bir güz bahçesinde, yapraklarýma indi
sarý bir sonbahar.

Hazan yellerinde büküldü
gelinciðinin boynu
Annem

Düþlerin bana satýlýkmýþ
Umudumu besleyen yaðmur kokulu topraðým.

Bilirim ne desem boþ
Ne yapsam boþ bilirim.
Bakmasan, görmesen, duymasan da beni
Ellerin saçlarýmý okþuyor her gece

Adýn ninni demekmiþ annem
Uzaða yakýn annem
Hayat hamalý annem

Belki sen dinlendin ama
Ben hala çok yorgunum.
Hasretin içimde kör bir kurþun
Yüreðime nakýþlanmýþ
Ýlmek ilmek.
Yokluðun üzerimde milyonlarca dalga
Ýçimde kýyamet.

Ben sadece
Çok ÖZLEDÝM

Yüksel Beyocaktan
Sosyal Medyada Paylaşın: