sanma ki üþümez yaz ayazý,
harmanýn is giyinen nefreti tenin aslý,
dumana ismini veren siyahýn rahmi sýrat,
bana beni; sevdasýzlýðýnda hatýrlat,
sýzýlarýma derman gözlerinin çukuru,
hatrýma son demeden, bir daha kan’at,
bir daha aðlat, toprak kokan saçýna yaðan;
yaðmura inat....
daha ne ki, bu bende ki;
ýrmaðýn iki kýyýsýnda kutsandý,
yazasýya harcanan aðýt,
pencerim demir urganýna astým;
o fakir özgürlüðü,
ve bir gelin çýktý yüreðimin evinden,
buðday duvaklý...
az bir vakit var, söylemin ömründe mürekkebin,
nasýl baþlardý senle gün; ....
canýna can kattýðým yâr,
gece koyusu gözlerine güneþ doðuyor,
korkma!! hâla sana ait içimde ki karanlýk...
sen hep hikayem,
sen sonum,
sen hep konum oldun;
þahidi kalmayan masumluða...
DENGE/siz
karan
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.