[ italik -Yaðmur yaðýyor
günlerdir bir küfrün içinde yaþýyorum
kentin sokaklarýndan öylece akýp gidiyor zaman
insanlar karþýlýksýz sorularým oluyor
onlar ne beni ne kendilerini dinleyip duyuyor
sonra parçalarý düþüyor ruhuma geçmiþ kesikleri
taþralý düþlerim kanýyor o vakit
eðer anlatýlýrsa
yalnýzlýðýn ne anlamý var
yaðmur yaðýyor
telaþýný seviyorum kuþlarýn
belki þimdi biri þuracýkda ölebilirdi
kaburgama bir býçak saplanýyor
kalbime eðilip ibrani diliyle fýsýldýyor biri , aðlama
doðru ya babam da öldü benim
nasýlda unutmuþ gibi yapýyoruz herþeyi
mutsuzluk ne çok yakýþýyor bize
daðlarýn bulutlarý gibi
vurulmadan önce en son ne düþünür mesela insan
ipi kopmuþ uçurtmalar nereye takýlýr
çiçekler düþmanlýk bilir mi
neden uzaklara özlem duyar turnalar
cezadýr kalmak
en büyük korkusu dönünce unutulmak
her acýnýn yanýnda durup, yontarýz kendimize
ateþe banýp banýp yüreðimizin kalemini
karalarýz saklandýðýmýz kabuðumuzun duvarlarýna
aklýmýzdan inip gerçeðe yürürken hayaller
kýrlarda koþar gibi özgürce
platonik sevmeye özen göstererek yine
acaba sesimiz kendimize ulaþýyormuydu
bilmem ki
kapýlar açýlýrken ardýnda neden titrerdim
daralýrdý hayata açýlan pencereler
gök gürlüyor
yýldýrým düþüyor gamzemin arkýna
babamýn dýþa vuramadýðý ince yanýna sokuluyorum
çivili yastýklar sevgisiz yorganlardan baþýmý çýkartmazken
ýslak gözlü dilenci bir çocuk utancýndayým
yaðmur yaðýyor
günahýma giriyor en güzel çaðým
avuçlarýný öptüðüm
siyah beyaz fotoðraflarýn mizacýnda üþüyorum
körelmiþ býçak kadar üzgünüm
þimdi bana bir hiç lazým
anlamsýz kelimeler gibi ne çok aðrým var
yaðmurla baþýmý alýp gitmeyi planlýyorum
beni baðýþla büyük kent
dikenli teller var çözümsüz duygularýmda
ölüyordum
hissetmedin mi...
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.