Ben,seni özlüyorum. Özledikce; nabzým zorlaþýyor. Düþmüyorsun dilimden, Sensizliðin uçurum boþluðunu, Ýsminle dolduruyorum. Dilim, adýna…. Gün, karanlýða…. Doymuyor bir türlü... Kýrk yama topluyorum vuslata dair, Onlarca mýsra kaybediyorum uðruna, Bütün kýskanç çiçekler, Kuþlar, börtüler, böcekler, Hep baþýma üþüþüyor…! Seyyanen uhdeme aldýðým bu nefesi, Baðrýma basýp …seni özlüyorum. Sensiz sabahlara uyanýnca ben, Göremediðim her günümde, Kýrýk bir kemik, Yanýk bir ten oluyor, Yokluðunun acýsý içimde… Ucu göðe sivrilen sevinçlerim, Yere düþüyor çiy tanesi gibi Hiç bir renk uymuyor, Yüz çizgilerimin dekoruna, Ýçimin acý kahvesine Hiç güneþ ýþýðý girmiyor…. Pusulam hüzne kýble oluyor, Kutsal bir dua içinde, Bir sureye býrakýyorum mabedimi . Tövbeye sýðýnýp seni özlüyorum !! Müþteba Güneþ
Sosyal Medyada Paylaşın:
Müşteba Güneş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.