Baharý kayýp iklimlerin,
Kýþ vurgunu yemiþ güneþsiz gölgesiyim.
Ürperiyorum izbe hücrelerin,
Rutubeti bol, soðuk koðuþlarýnda...
Tek Gardiyaným yalnýzlýk.
Bu yüzden,
Hayli zamandýr dünyaya dönük sýrtým.
Hiç unutmadým müptezel alýcý kuþlarýn,
Tövbesiz yalanlarla,
Umutlarýmý yerle yeksân ediþlerini...
Oysa çok deðildi dileðim...
Güvenli bir omuz,
Çekip gidecek güneþli bir þehir,
Ve
Sularýnda yüzdüðüm masmavi denizlerdi sadece.
Þimdi buðulu göz çukurlarýmda,
Hüzün yüklü
Onlarca bitkin þilep demir atmýþ bekliyor.
Hiç aralýksýz,
Hýrçýn deniz tuzuyla yýkýyor yüzümün güvertesini.
Suskunum...
Ýzin vermiyor konuþmama,
Boðazýmdan gözlerime vuran yumruðun düðümlü sýzýsý.
Ustalýkla döþenmiþ mayýnlar,
Art arda volkan gibi patlarken yüreðimde
Lavlarý zihnimin haritasýný siliyor sinsice...
Her gece kalbimi kundaklayan bu sancý,
Uykularýma sýzýp rüyalarýmý darp ediyor sessizce...
Þimdi haram bana tüm kapýlar.
Kimse el sürmesin cennetimin aynasýna.
Zehirli sarmaþýklar gibi sýzmasýn toprak diplerime.
Ben þeytan uçurtmalarýný sonsuz sevgi,
Aklýn tehlikeli sarhoþluðunu,
Aþk sandýðýmda kaybettim hayata dair inancýmý.
Velhasýl;
Ne yapraklar yeþil,
Ne de gök mavi artýk,
Bu ayaz düþler mevsiminden arta kalan
Üþüyen, kimsesiz bir yalnýzlýk.
Dilek USTA.