Dumanlı Beyazlar..

Gözlerim bu þehirin aynasý oluyor birden
Iri kuþlar çarpýyor gözbebeklerime
inadýna beyaz,
dumanlý beyazlar yýrtýyorum içimden

uzun ince minareler gibi dizili kirpiklerim
sanki bir lahza da olsa
kýrpsam gözümü
kýrýlýp dökülecek þehir
acýyor oysa
bakmak doyasýya
hep baksýn
sürekli baksýn,
yorulmasýn
n’olur gözlerim hep
açýk kalsýn..

açlýk kokar mý bir þehir
guneþ binbir renge kýrýlýrken
iþte tam oracýkta düþürdüm kalbimi
kirli ve minik bir baþý aðýrlayan o kaldýrým taþýnda
öfkelendim,
yüreðimi uçurumlardan ittim
en berrak yalnýzlýðýma ýslandým sonra..

Hayat hiç oltama gelen mavi bir balýk olmadý
Kaç intihar uðurladý bu iskeleler?
Bu turkuazýn karanlýðý neden hep dibine mesken
Aðýrlaþan herþey hep dibe mi iner
hep düþenler midir, tutunmayý öðrenenler?

Bu gökyüzü aslýnda bembeyaz
gri ruhlar ucuþmasa bulutlara
Ucuþmasa kederler öyle ulu orta
buralar hep beyaz olurdu
top top düþler yuvarlardým yüreðimden..

Gözlerime yakýþtýn Istanbul
Inadýna beyaz
Dumanlý beyazlar yýrtýyorum icimden..

T.Y.
Sosyal Medyada Paylaşın: