SEN YOKSUN

Sen yoksun! mahrum kaldým her þeyden,
Yaþadýðým günümden, gecemden, ömürden,
Kap karanlýk sabah ve doðmayan güneþten,
Birde beni hayata baðlayan o gülüþünden.

Sen yoksun! ben senden uzakta mahsunum,
Uzaktasýn sensiz bir zindanda mahpusum!
Elim kolum baðlý hep hayalinle avunmuþum,
Sadece yarýsý yýrtýk bir resme bakýp kalmýþým.

Kader, ah kader sensiz yaþamayý öðretti bana!
Odamýn bir köþesinde mahkûm etti kývrýlmaya,
Derdi baðrýma basýp sesiz`ce yokluðuna isyana,
Ve sadece bom boþ odada kokunla yaþamaya.

Var`mý bu acýnýn tedavisi, yoksa umutsuzmu?
Yoksa bu çýrpýnýþlar hep böyle þuursuzmu?
Ya`da bu çekilen acýlar hep lüzumsuzmu?
Veyahut bu tutarsýz umut ömre cefamý?


Sosyal Medyada Paylaşın: