-I- Toprak uyandý gülüm; Bahar yüzünü gösterdi, Cemreler düþtü havaya, suya... Lakin durmuyor ülkemde Hain tuzaklar, Sinsi hesaplar, Ýhanet çeteleri ve riya...
Çocuk sesleriyle yankýlanan Sokak aralarýnda þimdi; Hendekler var, Yakýlmýþ okullar, Yýkýlmýþ onlarca bina...
Her öðlen gelirdi evine; Kýrtasiyeci Hamdi, Mesut Bakkal, Berber Baran... Mis gibi yemek kokardý sokak, Kapý önünde daha...
Artýk çekildi el ayak, Kediler de terk etti þehri. Kuþlar bile tedirgin, Konmuyor dama! Örtüyor kasabanýn üstünü, Her patlamada duman, Kan ve barut kokusu simsiyah!
Artýk ne hayýrlý iþler dileyen var, Ne hayýrlý sabah...
-II- Söyle; Bu bahar böyle mi gelmeliydi? Yanmýþ dal uçlarýnda, Birkaç badem çiçeði, Yeþili yaðlý kara toprak... Düðün yapacaktýn oðluna, Askerden dönünce; Sandýkta kaldý kýzýnýn gelinliði...
Söyle; Hangi çete çaldý düþlerini, Yalanlarýyla kandýrdýlar seni? Nasýl düþtün bu tuzaða; Kim öðretti, Ya niçin, Ölmeyi, öldürmeyi?
Söyle; Bu mu özlediðin nevruz, Bu mu düþlediðin bahar þenliði?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.