Büyük bir boþluk oluþtu gidiþinin ardýndan, Ve ben gözlerini düþündükçe Attým kendimi derinliðine, hiç düþünmeden. Gözümü nasýlda karartmýþ yokluðun Ölümden öte özledim seni... Duydum ki; Unuttum onu demiþ, Unuttuðunu söylerken ismimi anmýþsýn Bu bile yetti desem abartmýþ olmam. Yýllar sonra dudaklarýn ismimi anmýþ, Adým, nefesinle þereflenmiþ. Düþünsene Önce yüzüm belirdi zihninde Sonra yaþananlar... Sonrasýnda o bal dudaklarýn ýslandý Ýsmimin hürmetine. Ve dilin yýllar sonra döndü adýma. Unutmuþ olman inan umrumda bile deðil. Bir bu kadar daha yeter bana... Ve birgün yýllar sonra yine hatýrlatýrlar sana....
Sosyal Medyada Paylaşın:
ahmak302 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.