Kelimeler yaralı olduğundan yoğun bakımda bu yüzden anlatamıyoruz...

egzoz dumanlarý doldu penceremden
gecenin saðýrlýðý bozuldu þafak vakti!

günün ilk ýþýklarýnda baþlýyor insan
baþlýyor gürültü kirliliðine
içimizde bir deðil mi
kirlettik sigara dumanýyla...

arabadan farkýmýz, fikrimizin oluþu
bir de onun buluþunda rol oynayýþýmýz!

atom bombalarýna da benziyoruz
bir yere söz býrakýyoruz
öldürüyoruz içimizdeki güzellikleri...

biz benliðin içine o kadar dalmýþýz ki
bizi unutup, anladýn mý diyoruz üstelik
kendi kelime eksiklerimizi bulmadan çýkýyoruz tiyatromuza...

þehir bahar havasýnda, kýþ bitti
hangi kýþ bitti diye düþünmek gerek
içimizde güneþ doðarken
ansýzýn kara kýþý yeniden yaþýyoruz
sevgi sözü beklediðimiz dillerden...

acý bir tat geliyor dilimize
hayatýn anlamýný kaybediyoruz
anlamayý!

sonra da bir hayali ortaya çýkarýyoruz
savrulun kýrýk kollarýmýzý alçýya alýp geldik diyoruz
ne savunma bekliyoruz
ne de koruyucu
yalanla har olup, yakýyoruz ciðerlerimizi...

biz fikir sahibi olan insanoðlu, canlýlarýn en üstün varlýklarý
egoistliðimizden
göremiyoruz dostla selamlaþtýðýmýzý...

sonra üç nokta yerine(...) tek bir nokta(.) koyuyoruz!
üzülme diye kýsa bir not düþerek sayfaya...

üzülmeye ne hacet, biliriz içimizdeki ölüyü defnetmeyi
biliriz kaybetmeyi,
kurþun yarasý gibi yanan yaralarý
sýzlayan vicdanýn kusmasýný da biliriz...

kelimeler yaralý olduðundan yoðun bakýmda
bu yüzden anlatamýyoruz!..

ilknur köknar-sokak kaçkýný
Sosyal Medyada Paylaşın: