Yokluk, her þeyden yoksunluk, ruhumu esir alan çýðlýklarým. Neyin yokluðu? Sende biliyorsun. Sigaram, uçuþan dumanlarý, çekilen derin nefes, akciðerlerimin bulduðu duman abidesi, diðer ifadeyle zehrin ta kendisi. Odam, içinde hala senin kokun... Ya da bana öyle geliyor bilmiyorum. Yastýðým, ter ve göz yaþlarý. Sokaklar, yürüyen çiftlerle dolu, Sahi... Bizde böyle deðil miydik? Þu pastahanenin önünden el ele geçmiyor muyduk?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayzen Ömür Kinter Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.