iþte gece, tenimde ki çatlaktan içeri sýzýyor ve yol boyunca uzanan turuncu sokak lambalarý çocukluðum oluyor... ekmek almaya giderken ben, akþam yemeði için oyunlarý yarým býrakýrken...
iþte annem, yine kederini kapýmýzdan süpürüyor ve o çok istediðim tulumba tatlýsýný alamadýðý için ýslattýðý bayat ekmeðin üzerine, bir kaþýk þeker atýyor
iþte, bahçemizde duran dut aðacý doyuruyor gecenin kuþlarýný ve o zamanlar gece, pencereden gökyüzüne uzanýp, kayan yýldýzlarý tuttuðum kadardý... hani kaldýrýmlarda duyulan ayak sesleri, bu denli ürkütmezdi sokaklarý
iþte dedem, ömrünün o en dik yokuþunu çýkýyor cebinden çýkardýðý köstekli saatine bakarak, dualarý, dalgýn ve terli alnýnda birikiyor... ve dedemin yorgun kollarý, o çok sevdiðim leblebi tozunu almak için, yokuþ aþaðý koþturduðum bozuk para telaþým oluyor...
iþte umut, çabucak sönen sobalarýn yakýldýðý evlerde tüterdi... ve bastýrýp kestane kokusunu bir akþamüstünün göðsüne, dindirirdik duvarlarýn soðukluðunu... þimdi yalnýzlýk, kendine yaslanan bir iç yolculuðu
Sosyal Medyada Paylaşın:
Hmentes Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.