YOKLUĞUN DOKUNUYOR.

Düþlerimin türküleri ,
Umutla kanlý býçaklý, …
Arafta kalmak, artýk bana ar geliyor.
Dudaðýmdaki puslu gülüþler...
Kalbim de çöreklenen,
Sürgün hüzünler.
Ustura gibi kanatýyor içerimi…
Ey !!! hüznüme müptela,
Kalbimin iflah olmaz sesi,
Rüzgarda üþüyen
Zavallý aklýmýn gamsýz misafiri…!
Ben seni; kâkülüne asýlmýþ kýrýlgan çocuk gibi,
Bir sevdanýn sancýsýyla
Islak busende sevdim...
Hem de ….bir mevsim sevmedim.
Her mevsim sevdim...
Demem o ki;
Hüzünle yýkanmýþ
Ýç duvarlarýmýn yanaklarýna,
Soysuz medeniyet yazýlarý yazma !
Örseleniyor ruhum …
Bitap düþüyorum…
Sensiz üþüyorum…
Bitiyorum ben…!
Ýþte ,o zaman umuda yazýlan,
Hiç bir türkü kesmiyor beni.
Yüreðimin doruklarýný,
Aklýmýn çýkmaz sokaklarýný,
Kalbimin sinir uçlarýný.
Taþlýyor ebabil kuþlarý,
Mirac’ýn kutlu þahidi bile kahrýndan…
Baðrýnda zehirli hançerle
Aðýrlýyor mihman’ýný…
Hal böyleyken; sen…
El ayasý kadar yüreðime,
Tüfek çatmýþ bakýþlarýný,
Býrakýyorsun…
Bu yüzden !
Deniz de senin gibi bakýyor artýk…
Toprak ta senin gibi kokuyor.
Bir avuç cam kýrýðý gibi.
’’Giz’lerime gecenin þavký vuruyor
Bu yokluðun varya..bu yokluðun..
Bu yokluðun bana çok dokunuyor...!!
Müþteba Güneþ

Sosyal Medyada Paylaşın: