'değirmen'

hiç unutmam, hani bir deðirmendim ben gür sesli çaylarýn kýyýsýnda
un tuttu duvarlarým, beyazdým
iri yeller çaðýrdý kabuslarýmý
kendi sokaklarýmda sevdiklerimi yitirdim
gayri dedim sarýlmaz, her sarýlasý zannedilen yara
ateþler içerisinde yandý da, kentler demir çýðlýklara bölündü
dilim bir ah etmedi
sustum ýþýklarýnda gecenin, ýþýklarý söndü evlerin
vurdular daðlarýnda gencecik umutlarý
kuþlar masumdu oysa

sýðamadým, sýðdýramadýlar
önce garip bir düþman bellediler beni
güldüm, durdum sonra
rüzgar nasýl da kederliydi, korkuyordu
ölümüne ne çok sevdaya orak vurdu da eller, doðmadý en güzeli
ölendi, öldürülendi
baharlara yakýþtýramadýlar kýr çiçeklerini zalimler
ellerinde, elleri ne hain þimdi

bir deðirmendim ben, þahinleri kýskanan
bakýþlarýnda delikanlý bir aþk kahverengiye besleyen
ne çok renk görmüþ o gözler
ve sarýlmýþ kollarý sýcacýk sevdiðine
ben topraktan deðil,ben sudan deðil, ben þu yaman ayrýlýktan
ayrýlýklardan diyorum, ayrýlýklar içime doðmuþ
kýskandýðým her kuþ bana düþman olmuþ

þimdi duvarýmda bir sarmaþýk beslerim
kýr aðacýnda mübarek günler
doðrulursa fidanlar, rüzgar dostlarý olur
ne çok severim, ekmek gibi, namus gibi
bir deðirmenim ben
ocaðýn ateþinde hâr, yalnýzlýðýma sövmeyin
çýkarmayýn beni
kýrmayýn kollarýmý
Sosyal Medyada Paylaşın: