KİMSE BENİ ANLAMIYOR

Yüzü asýrlardýr kýbleye dönük
mavi gökyüzü,
Kendi sesini çarmýha geriyor.
Akþamlarý gamzelerimden miraçý,
Göðüs boþluklarýmdan,
Parmak izlerimi geçiriyor…
Baþka hiç bir renge gülmeyen sesimin,
Iþýðýnda ki çokluðuna güvenip,
Nefesini üfleyen meleðin korkusunu,
Öpüþmekten yorulan bulutlara baðlýyor...
Kalbimden ayýrýyor erguvan tenli kadýnlarý.
Soðumuþ külleri siyah sulara çeviren
Uykularýnda hüküm giymiþ kelebek bile
Seni benden yontup;
Devasýný kaybeden ahraz uykularýma.
Ve vazolarý kýrýk gül demetlerine býrakýyor.
Gökkuþaðýndan bahçeler yapan gökyüzü,
Kendi bulutlarýný telaþlý yanaklarýna asarken…
Ölü gövdesine sahip çýkamayan beni,
Kambur uçurumlarýnda cennete sarkýtýyor.
Kartondan yapýlma yýldýzlar
Ölüyor baþ ucumda birer birer…
Kimse beni anlamýyor. !
Müþteba Güneþ

Sosyal Medyada Paylaşın: