Yüreðini nereye koydun, Gelirken bombacý? Sana kim öðretti kini? Hangi izbede boðdun, Ýnsanlýk ümidini? Yaþatmak varken, Gülü dalýnda... Çoðaltmak varken, Gülümseyen yüzü, Tanrýsal ýþýðýnda... Bu nasýl bir savruluþ, Nefretin karanlýðýna? Bu nasýl bir tükeniþ, Aðýr ve sancýlý?..
Ateþler içinde sayýklarken, Yataðýnda; Hiç mi titretmedi içini, Saçýný okþayan el, Yüzüne üflenen dua?.. Bu kadar mý deðersizdi, Annenin ve babanýn, Gizli bir gururla, Çocuk gözlerinde kurduðu dünya? Bu kadar mý önemsizdi, “Büyüyünce ne olacaksýn? ” Diye sormalar onca? Demez miydin hiç, “Doktor olacaðým, Polis olacaðým, Öðretmen olacaðým, amca!”
Saklambaç, körebe, kuka... Komþu çocuklarý, seni Oyunlarýna katmaz mýydý, yoksa? Hiç mi sevda çekmedin gizli gizli? Hiç mi gönül düþürmedin, Mahalleden bir kýza?
Yüreðini nereye koydun, Gelirken bombacý?..
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.